Every cloud has a silver lining – of niet?

Midden in de onrust vrede vinden. Het zilveren randje om de wolk zien.  In het lijden van het heden vasthouden aan hoop. Lijden is lastig. Teleurstelling, onrecht, verdriet, angst, pijn. We willen vaak dat het snel over is, dat het voorbij is, dat we weer gelukkig zijn...

Hoe  kunnen we omgaan met lijden, pijn en verdriet, zonder het te ontkennen, zonder in boosheid te blijven, wrokkig of bitter te worden. Het is belangrijk dat we het lijden erkennen, dat het er mag zijn. Rouwen is nodig; alles wat je wegduwt komt later toch wel naar boven... Sommige tijden lijkt het alsof onzekerheid, verdriet, angst je overspoelen. Dan is het belangrijk dat te accepteren maar ook om het te onderzoeken, hulp te zoeken als het nodig is. Moed vinden door te gaan als tegenslagen blijven komen heeft te maken met de moed om het leven zoals het is, te accepteren en er dwars doorheen te groeien. En dat is niet gemakkelijk.

"Hopen op groei, geloven dat groei mogelijk is, betekent het afwijzen van elke vorm van fatalisme. (...) Je geeft niet toe aan moedeloosheid en vertwijfeling want je zegt ja tegen het leven, je hebt een positieve levensinstelling die je ook volhoudt in onzekere tijden, in en wereld vol ongeduld en geweld." zegt Henri Nouwen (Bevrijd je verdriet, 2001, p.75). Dat is niet alleen 'positief denken'. Voor mij kan het helpen mijn hoop steeds opnieuw vestigen op Jezus die sterker is geweest dan lijden en dood.

Steeds opnieuw mogen we dan beseffen dat ons leven hier ingebed is in eeuwige leven van Gods liefde, waarnaar we op weg zijn. Hij ziet het onrecht, verdriet, de pijn. We begrijpen het lang niet altijd, ook zien we niet altijd waar het toe leidt of waar het goed voor is... Het zilveren randje is niet altijd aanwezig; de wolkenlucht kan grauw zijn. Leven hier is uiteindelijk loslaten, stukje voor stukje. Dat beseffen we vaak pas als iets tegen zit;  je gezondheid, je werk, je geliefde, je leven of een combinatie ervan.

Er is nogal veel onrust geweest afgelopen jaren in mijn leven en ook nu speelt er nog veel. Maar het motto blijft wel: vier ook wat je vieren kan. Dank voor de mooie dingen. Ik mocht deze maand 50 worden. En dat heb ik geweten: kaarten met oude dames met "kipfiletjes" onder hun armen, oudjes achter een rollator, anti rimpelcremes e.d. kwamen mijn kant op : ) En het was goed om feest te vieren met elkaar, met onze geliefden, familie en vrienden! De hoop zo'n oud mensje te worden is na afgelopen jaren alleen maar sterker geworden, met het besef dat het niet vanzelfsprekend is. Er is een spanningsveld tussen ons leven zelf "regelen" en het besef dat we die controle ook los moeten laten. Weten dat de Ander er is en er zijn zal. Sommige dagen blijft het een geworstel, soms geeft dat besef rust.

God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; de moed om te veranderen wat ik kan veranderen; en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien. Reinhold Niebuhr - "Serenity Prayer"

7 maart is er een landelijke ontmoetingsdag van de Stichting Als Kanker je Raakt. Met o.a. sprekers ds. van der Veer en Manu Keirse. In het middagprogramma zal het eerste exemplaar van het boek ‘Als kanker je raakt’ worden overhandigd aan mw. Marja van Bijsterveldt-Vliegenthart (met o.a. een paar van mijn schilderijen als illustraties).

Meer info en opgeven via de website www.alskankerjeraakt.nl